"There's no place like home."
Mahigit na rin sa pitong taon na rin na ako ay hindi talaga napipirmi sa amin -- kung saan ako ipinanganak, lumaki at nagkaisip. Hindi pa naman ito masyadong matagal pero ang dami ko ng namiss na "ano" at "sino".
Unang una, ang bahay namin. Tsk..tsk..sabi ng nanay ko wala na daw iyon. Giniba na daw ang "ancestral house" namin. Dating napakapresko ng bahay namin na yon. Yari sa kawayan at bubong na pawid at ang pinakaunang style ng bahay noon na may silong kung saan pwede kami mag-overnight stay kapag alam naming may nakaabang na walis tingting kapag kami ay pinapagalitan. Na sa kalaunan, dahil pawid nga ang bubong, nagmumukhang may piyesta sa loob ng bahay kapag tag-ulan dahil sa balat ng kung anu-anu (nescafe, milo, ovaltine, karton ng sigarilyo, maggi, anything na di kaagad nakakapenetrate ang tubig ulan). At kapag summer naman, kita ang heavenly bodies sa gabi lalo kapag full moon dahil sa dami ng butas. O di ba preskong presko. Perfect ang ventilation. Pero ngayon wala na yon. Wala na rin ang antik na haligi na sabi ng lola namin don ibaon ang mga natanggal naming ngipin para daw tumibay ang bahay. Bilib kayo? Walang ganyan sa swiss.
Miss ko na din ang higaan kong gawa sa kawayan. Talagang si tatay ko ang may gawa no'n para sa akin. Hehe..pasipsip s'ya. Kamusta na kaya 'yon. Sana 'di naman s'ya masyadong inaalila ng bagong umaangkin sa kanya.
Bakit ganon? Marahil hindi lang ako ang may ganitong katanungan. ('yon ba ang tanong?) Naaapreciate natin ang value ng isang bagay kapag wala na ito. Saka tayo manghihinayang. Wheww...dati rati ayaw ko sa amin. Kasi kukonti ang opportunities don e. Kung meron man madalang dumating at kadalasan napupunta iyon sa mga lintang nakapaligid sa matabang pulitiko. Kaya ako nag-aral kasi sabi ko sa nanay ko, ayaw kung humawak na lang araro at sagwan balang araw kundi papel at ballpen. Magiging pulitiko din ako. Haha...With conviction 'yan. Hehe...lupit talaga ng buhay kung minsan.
Iniweys, maliban sa bahay namin at sa "katre" ko, miss ko din ang nanay ko. Miss ko kung paano n'ya ako talakan kapag tanghali na gumigising, kapag walang sinaing, kapag masakit ulo nya, kapag walang pera. Oy, di naman ganon kasama nanay ko. Pasaway lang siguro ako kaya ako natatalakan, kaya kung minsan nagiging hayup ako. Sabi kais ng nanay ko kung minsan "haning baboy kaw....!" Kasalungat ng nanay ko ang tatay ko. Pero masama pag nagalit. Sukat bang itapon sa puno ng saging ang mga plato ng wala sa amin ang gustong maghugas ng pinggan. Grabe talaga ang ipinamanang ugali ng lolo ko. Pati anak ko napamanahan nya.
Kahit ganito ang mga eksenang naaalala ko, wala pa ring katulad kapag nasa sariling lungga ka. Dama mo talaga na malaya ka. Kaya sana, maapreciate rin ng iba kung ano ang nararamdaman naming mga Pinoy na malayo sa pamilya. Sa mga isinakripisyong bagay, kung minsan pati kaligayahan, para sa kanila, sana simpleng text lang na "SALAMAT." maalala kaming bigyan. (wala ngang load, asa ka pa sa text).
Sana di ka nabored magbasa.
Hehe..ing-ing time na. Babay!
Mahigit na rin sa pitong taon na rin na ako ay hindi talaga napipirmi sa amin -- kung saan ako ipinanganak, lumaki at nagkaisip. Hindi pa naman ito masyadong matagal pero ang dami ko ng namiss na "ano" at "sino".
Unang una, ang bahay namin. Tsk..tsk..sabi ng nanay ko wala na daw iyon. Giniba na daw ang "ancestral house" namin. Dating napakapresko ng bahay namin na yon. Yari sa kawayan at bubong na pawid at ang pinakaunang style ng bahay noon na may silong kung saan pwede kami mag-overnight stay kapag alam naming may nakaabang na walis tingting kapag kami ay pinapagalitan. Na sa kalaunan, dahil pawid nga ang bubong, nagmumukhang may piyesta sa loob ng bahay kapag tag-ulan dahil sa balat ng kung anu-anu (nescafe, milo, ovaltine, karton ng sigarilyo, maggi, anything na di kaagad nakakapenetrate ang tubig ulan). At kapag summer naman, kita ang heavenly bodies sa gabi lalo kapag full moon dahil sa dami ng butas. O di ba preskong presko. Perfect ang ventilation. Pero ngayon wala na yon. Wala na rin ang antik na haligi na sabi ng lola namin don ibaon ang mga natanggal naming ngipin para daw tumibay ang bahay. Bilib kayo? Walang ganyan sa swiss.
Miss ko na din ang higaan kong gawa sa kawayan. Talagang si tatay ko ang may gawa no'n para sa akin. Hehe..pasipsip s'ya. Kamusta na kaya 'yon. Sana 'di naman s'ya masyadong inaalila ng bagong umaangkin sa kanya.
Bakit ganon? Marahil hindi lang ako ang may ganitong katanungan. ('yon ba ang tanong?) Naaapreciate natin ang value ng isang bagay kapag wala na ito. Saka tayo manghihinayang. Wheww...dati rati ayaw ko sa amin. Kasi kukonti ang opportunities don e. Kung meron man madalang dumating at kadalasan napupunta iyon sa mga lintang nakapaligid sa matabang pulitiko. Kaya ako nag-aral kasi sabi ko sa nanay ko, ayaw kung humawak na lang araro at sagwan balang araw kundi papel at ballpen. Magiging pulitiko din ako. Haha...With conviction 'yan. Hehe...lupit talaga ng buhay kung minsan.
Iniweys, maliban sa bahay namin at sa "katre" ko, miss ko din ang nanay ko. Miss ko kung paano n'ya ako talakan kapag tanghali na gumigising, kapag walang sinaing, kapag masakit ulo nya, kapag walang pera. Oy, di naman ganon kasama nanay ko. Pasaway lang siguro ako kaya ako natatalakan, kaya kung minsan nagiging hayup ako. Sabi kais ng nanay ko kung minsan "haning baboy kaw....!" Kasalungat ng nanay ko ang tatay ko. Pero masama pag nagalit. Sukat bang itapon sa puno ng saging ang mga plato ng wala sa amin ang gustong maghugas ng pinggan. Grabe talaga ang ipinamanang ugali ng lolo ko. Pati anak ko napamanahan nya.
Kahit ganito ang mga eksenang naaalala ko, wala pa ring katulad kapag nasa sariling lungga ka. Dama mo talaga na malaya ka. Kaya sana, maapreciate rin ng iba kung ano ang nararamdaman naming mga Pinoy na malayo sa pamilya. Sa mga isinakripisyong bagay, kung minsan pati kaligayahan, para sa kanila, sana simpleng text lang na "SALAMAT." maalala kaming bigyan. (wala ngang load, asa ka pa sa text).
Sana di ka nabored magbasa.
Hehe..ing-ing time na. Babay!
Read more...
