unTITLED

Inaamin ko medyo hindi maganda ang pinagdaanan ko ngayong mga nakaraang araw. Almost three weeks akong tuloy tuloy na nagtatrabaho as in walang weekends kung kaya in fairness sa sandamukal kung mga fans ay pormal akong nagpaalam para lumiban pansamantala at hindi totoo ang tsismis na nadawit ako sa kaso ni Cristy Fermin na napatawan ng supensyon ng ABS-CBN. (ang corny!) Salamat sa mga umunawa.

Talong linggo na halos masakit ang buong katawan ko at kung ilang araw na ring nakaupo sa inodoro habang nagbabasa ng dyaryo ang batang inakala ng ilan na anak ko. Pasensya na po pero katulad nga ng sabi ni MJ as in Manong Jacko: "...but that kid is not my son. (mais ce gamin n'est pas mon fils.)" Oha! Pranse kung pranse! Tila ba ubos na at talagang said na ang lahat ng lakas ko sa katawan. Pero parang hindi ko na ito nararamdaman. Mistulang limang galong epidural (di ko pa naranasan to) ang naiturok sa katawan ko para maging manhid ito sa kahit na anong pakiramdam. Teka, bakit ba ang emo-emo nito? Tapos na ang pakontes nila karmi at komski tungkol dito at ayan o, may badge ako. Third placer ang loko. Salamat Karmi at Komski kung sino man kayo.

Balik sa kaemohan, ang hirap ng buhay naming mga OFW. At aber, sino ba naman ang maniniwala sa amin. Tatlo ang pinag-aaral sa kolehiyo, may pinagawang bahay na dollar-funded na sana meron ako, may regular na allowance na tinatanggap ang mga kamag-anak. Asus! Kulang na lang e pinipitas ang piso sa puno. Pero sa totoo lang ang kakapal na ng kalyo sa kamay ng mga kumakayod na kababayan natin sa ibang bansa para sa naiwang pamilya sa Pilipinas. Lamig, init, banta sa kaligtasan, pagod at kung minsan pa nga gutom ang nararanasan ng mga OFW na kababayan natin ayon na rin sa kwento ng ilan. Lahat nagsasakripisyo, lahat nagtitipid mabigyan lang ng magandang buhay ang mga naiwang mahal sa buhay. Ang tanong: nasusulit naman ba kaya ito?

Nitong mga nakaraang linggo, nagulantang ang buong mundo sa matinding hagupit sa tumama sa pandaigdigang kalakalan. Keber naman ng ibang hindi nakakaintindi! Bagsak ang pandaigdigang ekonomiya. May mga bangkong napilitang magsara dahil sa pagkalugi. Marami ang nawalan ng trabaho at meron pang nangangambang mawalan. Noong nakaraang Biyernes, nagulat ako sa reaksyon ng isa kong employer. Hindi normal sa sistema nya ito pero ang aga nyang pumasok sa trabaho. May mga kliyente daw na hahabulin. Bilis siguro tumakbo. Masama daw kasi ang lagay ng stocks exchange. Ha? Ano may kanser? (corny alert uli) Pero pera na ang pinag-uusapan dito. Napag-iisip tuloy ako, pag nagkataon, matatanggap ko pa ba ang just compensation ko. Naku! Wala pa namang Imbestigador na sumbungan ng bayan daw dito. (corny uli). Naisip rin namin ang ipon namin sa Pilipinas. Sana huwag namang mangyari na bigla na lang maglaho ang pinaghirapan namin. Pero parang panatag naman kasi sila sa Pilipinas kaya kampante naman kami.

Pinatutunayan lang ng mga pangyayaring ito na sadyang mahirap na talaga ang buhay lalo na ang kumita ng pera. Hindi lang ito basta basta napupulot sa daan. Kailangan mong pagtrabahuhan. Kailangan paghirapan at kung minsan, may ilan ngang nagpapaka-alila na sa trabaho para lang kumita. At sa araw-araw na ginawa ng Diyos, umaasang may ginhawang naghihintay balang-araw.

Sa katulad kong OFW, malaking sakripisyo ang iwan ang magandang trabaho at pamilya sa Pilipinas kapalit ng mas malaking kikitain sa abroad. Walang naging madali sa alinman sa mga naging karanasan ko dito pero kung babalikan ko ang lahat mas pipiliin ko pa rin ang naging buhay ko ngayon lalo pa't mas lalo itong naging makabuluhan sa akin. Wala akong hindi kayang tiisin para sa mga hangarin sa buhay. Pagod man ang katawan ko, masigla naman ang puso ko dahil sa dalawang taong laging may pasalubong na ngiti sa aking pag-uwi.