HOME-coming

Mahirap pala talaga iwanan ang isang bagay na matagal ng nakasanayan. Kahit saan ka man dalhin ng mga pagkakataon, ilang bago man ang maaring tikman, iba pa rin talaga ang dating ng nakagawian na at paulit-ulit itong hahanapin. Anlupit! Tunog komersyal.

Akala ko di na ako babalik. Para kasing naa-adopt ko na ang pagiging lurker. Parang mas okay yong nanahimik pero kapag pala talaga mahal mo ang isang bagay, mahirap pakawalan. Hindi ako nagbabagong anyo. Hindi kaya ng cheekbone ko.

Isa ito sa maaring mahirap na dadanasin ko. Wala rin kasing kasiguruhan na sa muling pagbalik ay meron pa akong babalikan. Pumila yata ang sandamakmak kong mga tagahanga sa burol ni Master Rapper kung kaya walang natira. Take note "mga tagahanga". Pero since kristiyano naman ako, magbabahagi syempre ako at isa pa, 'yon na lang ang tanging maibibigay ko kay Francis M. Pasalamat ko na din siguro dahil pangyayaring Francis M. ay naisipan kong magblog.

Hindi ko na rin ididetalye pa kung ano ang pinaggagawa ko sa loob ng isang buwan at mahigit na pagkawala pero yon na rin siguro ang isa sa mga boring days ko dito sa Geneva. Aside from sexlife, mostly inactive na at dahil don, para na akong butete ngayon na di mawalan walan ng hangin sa katawan. Hindi umobra ang soup diet at kung ano pang kaek-ekan para lang pumayat. Pero hindi pa naman ako hopeless na soon my fat belly will turn into a six-pack abs. Matatameme si abou ben kapag nakita niya ito.

And since blogista na uli ako, sa ngalan ng fat-belly-soon-to-be-abs ko, susubukan kong magblog ng may saysay.

Muni muni:

Paano kaya natitiis ng mga kababayan natin ang pumila ng kung gaano katagal at kahaba para lamang masulyapan si Master Rapper? Hindi rin ako sigurado kung si Francis M ba talaga ang pakay nila o nakikiusyuso lang din. Hindi rin ako sigurado kung may napapala ba sila sa pagpila at pagsulyap o kung meron ding nagrereklamo. Pero kung ako ang tatanungin, parang mali na yata. Nagtitiyaga sila pumila, nakikipagsiksikan para lang din usyusuhin at kung minsan okrayin ang itsura ng patay. Dispensa, pero ako kasi ang tao na walang patience pumila. Ewan ko ba. Pero kung talagang gustong nating alalahanin ang idolo natin kagaya ni Kiko, I would agree doon sa sinabi ng napakamartir na overworked kong kaibigan -- "mas gusto ko s'ya maalala as the king of rap kesa sa leukemia victim.." Very well said.