DARK summer KNIGHT

Halos isang buwan ko din itong inintay.

Alam kong kumbaga sa tinapay ay inaamag na ito sa dahilang masyado ng delay ang pagkakapalabas nito dito sa Geneva. Ganyan kami kabilis pagdating sa mga international films dito. Mabuti pa nga sa Pilipinas, nakakasabay sa mga international screenings. Ang sistema kasi, talagang pinaglalaanan nila ng oras na malagyan ng subtitle ang mga Anglo-audiod na mga films for the benefit of the Frenchmen and the Germans (with "s"...hahaha) and the hearing impaireds (with "s" again...bwahahaha). Masyado kasing spacious ang paglagay ng interpreter na nagsa-sign language na kung minsan masyadong annoying.

So eto, pagkatapos ng halos isang buwang pag-aantay, matutuloy na din ang plano naming mag-asawa ng panoorin ang masyadong pinag-uusapang "The Dark Knight". O ha! Masyadong updated. Actually, naipalabas na din ito sa ilan sa mga sinehan dito pero mas pinili naming huwag manood sa dahilang (A) siguradong daig pa ang distance ng marathon sa haba ng pila, (B) ayaw naming makiuso, at (C) nakaschedule na din itong ipalabas sa mas exciting na venue -- ang Cinelac. At doon kami excited. Every summer kasi dito nagkakaroon ng Cinelac na actually sponsored ng isang sikat na communication network. Nakatayo ang Cinelac sa Port Noir kung saan Lac Leman ang nasa background nito. Ang problema nga lang expose ka sa lamig kapag nagkamali ka ng suot ng damit. Parang ganito sya:

ang ganda ng kuha ko di ba? halatang propesyunal!

And since summer ngayon, hindi pwedeng magsimula ang show ng maaga kasi alas-nuwebe pa ng gabi lumulubog ang araw. We did not anticipate that something frustrating will happen. Syempre nangarir kami sa pamustura para naman hindi halata ang pagiging hardinero ko with matching paperfume na daig pa ang di naligong Arab sa amoy. Sus! Ano pa? Syempre kunyari di ako kilala ng asawa ko ang drama. Alam naming di kami late pero kita na kaagad namin na meron pang pila sa labas gayong in 15 minutes ay magsisimula na. Deadma at kunyaring relax para walang stress pero pagdating sa ticket booth, eto ang tumambad sa amin:

oh no! see! may humihirit pa. tama ang spelling n'yan -- that means sold out.

Damang dama ko kung paano ang mapahiya. Para kaming binagsakan ng pader pareho. Sana pala kasi bumili na tayo a week before..sana nagpareserve na tayo ng ticket kanina..sana bumili na din tayo online..sana..sana.. Pero yan ang totoo. Sabi ko sa misis, sige na uwi na lang tayo. Nood na lang tayo PDA sa internet. Kunsabagay, di lang naman tayo ang di nakapasok. Pero ayaw pumayag ni misis kaya nag-antay pa kami nang biglang mag-announce ang takilyera na meron pang dalawang available. Sakto! Nakuha namin in short pagkatapos makipagsikuhan ng asawa ko. Kaya sugod kaagad kami sa loob. Ang isa pa kasing ikinatutuwa namin dito pagpasok mo sa loob, libre na kaagad ang ice cream, tapos may laptop sa hallway na may libreng internet connection, eat-all-you-can na gummy candies plus free iced tea kapag uwian na. O saan ka pa!

Halos tatlong oras din ang palabas. At habang papalalim na ang gabi, papalamig na din kung kaya nginig hanggang buto ang inabot ko dahil isang manipis lang na pull-over ang suot ko at wala pang hood. 'Langhiyang Batman 'to. Mapupulmonya pa yata ako. Halos hindi umobra ang init ng katawan ng asawa ko habang yakap ko pero no choice, kailangang matapos namin 'to. Sayang ang bayad and for the sake of free iced tea later.

Pero kahit na nanginig sa ginaw at pagkastiff neck ni misis dahil sa hindi nakuhang igalaw ang leeg kasi tutok na tutok ke Batman, the movie was indeed a good one. Ledger was superb and the effects was quite impressive. Isa lang ang di ko gusto -- ang boses ni Batman. Nakakadistract ang masyadong paos. Parang hindi superhero ang dating. Pero talagang nag-enjoy kami. Kaya lang syempre sa sobrang late na natapos, wala na kaming masakyan pauwi kaya sa ayaw at gusto ko, sagot ko ang pamasahe sa taksi pauwi.

At eto pa:

ganito kahaba ang pila, di sa takilya kundi sa CR. ganyan ang kalakas ang impact ni dark knight.

Next summer uli.


Read more...

le QUATRE

I am suppose to this post last night to answer Roland's pasalubong to me, pero nakalimutan ko pala na schedule pala naming mag-asawang magbonding -- and that will the subject of my next post.

Kung arba ke Pareng Roland (ok lang bang magkumpare?), 'yan naman ang number four sa french at kailangang may gender talaga. Pasensya na pero 'di kasli ang bakla at lesbo sa gender nila. Ang hirap pag-aralan ng Pranse kasi masyadong maarte.

So, this is a tag actually (sinipag ako bigla o di kaya napressure lang) coming from kapitbansa na si Pareng Roland.

Here it is:

instructions: what you are supposed to do...and please don't spoil the fun... click copy/paste, type in your answers and tag four people in your lists! don't forget to change my answers to the questions with that of your own.

(A) Four places I go over and over

train station -- for an obvious reason, eto ang primary means of transportation ko dito sa Geneva especially ngayong nagstay kami sa bahay ng employer ng asawa ko. Kaya sa ayaw at sa gusto ko, palagi akong nandirito.

La Coste Boutique -- somewhere near the train station. Hindi ako maluhong tao at nanghihinayang akong bumili ng mga branded at super mahal na mga burluloy sa katawan pero lately, nakahiligan kong bumalik-balik sa shop na ito dahil isang munting hiling. Sana may magregalo sa akin ng gustong gusto kong shirt ng La Coste.<

Villa Diodati/Chemin Byron -- dito ipinanganak ang sikat na Frankenstein ni Mary Shelley. Medyo situated ang lugar na ito sa mataas na bahagi ng Geneva at from Diodati kitang kita ang view ng lake at ng Jet d'Eau. Gusto gusto ko laging tingnan ang view mula sa lugar na ito kasi walang humaharang sa paningin ko to see the farthest view na pwedeng makita. Nakakarelieve ng pakiramdam lalo na kung kailangan kong mag-isip. Parang ang layo-layo ng pwede mong marating.

Home -- sa araw araw na umaalis ako ng bahay araw araw din akong sabik na sabik umuwi para makita ang dalawang taong pinakamamahal ko na siguradong nag-aantay sa akin. Ang sarap ang laging nasa piling ng asawa't anak.

(B) Four people who email me regularly

Kuya Rich -- my friend from Chicago who never fails to send me helpful facts on anything

Aaron Williams -- di ko personal na kilala kung sino 'to pero lagi n'yang pinafollo-up ang application ko sa Australia

Friendster -- para sa kung anu-anong updates

Val -- a friend from Saudi. Bawal daw kasi YM sa opisina kaya dinadaan sa email ang kwentuhan

(C) Four of my favorite places to eat

E-Wok -- xet, for my chinese cuisine needs.

Sagano -- for my sushis

McDo -- for my fast foods

Home -- sariling luto ko

(D) Four places you'd rather be

Rome -- makita man lang ang Vatican and to at least makinig ng misa ni Papa Pope

Acapulco -- ang ganda kaya ng mga Latina

Cebu -- di ko pa napuntahan 'to

Pilipinas -- husshh..there's no place like home.

(E) Four people I think will respond:

'Di ako sigurado kina popoy, ced, madjik at abou. Ibang klase kasi ang mga taong 'to.

(F) Four tv shows I coud watch over and over again:

Just for laughs, video gag, bubble gang, goin' bulilit --- mababaw ang kaligayahan ko. Ayoko ko ng sobrang seryoso.

Antagal ko natapos. Para din sa iyo 'to madjik, abou, churvah at YODS.

Salamat Pareng Roland.

*****

abyan kwan, danu gid gali nga salamat sa sini:

since sinabi mo 'yan, paniniwalaan ko.

giving also this to:

1. abou
2. popoy
3. madjik
4. roland
5. tisay

wala daw dapat thank you speech, follow these rules lang daw.

• Choose 5 bloggers that you feel are "Kick Ass Blogger"
• Let em know in your post or via email, twitter or blog comments that thy'ver received an award.
• Share the love and link to both person who awarded you and back to http://www.mammadawg.com/
• Hop on back to the Kick Ass Bloggers Club HQ to sign Mr. Linky then pass it on.

Read more...

when can you say that ENOUGH is ENOUGH?

Sige nga. Pakisagot.

This is one of the striking lines I always remember in Paulo Coelho's Eleven Minutes. Matagal ko na din itong nabasa and I would admit, I am a Coelho fan as influenced by my wife. But I am not to talk about the book today but rather on how I could relate on the experiences of the lead character Maria. Try ko lang din isipin kung saang part ng buhay ko minsan ako nagmistulang prostitute.

Halos lahat sa atin nagrereklamo sa hirap ng buhay. Kadalasang maririnig ang walang katapusang litanya ng kung paano magtipid, paano magtipid at kung papano umasang aasenso sa gitna ng paghihikahos. Lahat iisa ang problema -- pera. Bakit ba ganon na lang talaga ang pag-aasam ng lahat na magkaroon ng marami nito? Tama ba kayang paniwalaan ang sinabi sa isang soap opera na kapag may pera ka, para ka na ring may kapangyarihan.

Noong nasa Pilipinas pa lang ako, inisip ko na tama na ang sitwasyon ko. May trabaho, sumusweldo at ayos lang kahit walang girlfriend, walang gastos. Pero iba pala ang sitwasyon ko. Kailangan ko pala saluhin partly ang mga responsibilidad ng mga magulang ko sa mga kapatid ko. Ito ang isang disadvantage ng maraming magkakapatid at mahirap lang naman ang buhay. Ang mga magulang na mismo ang nagdidikta sa mga anak kung ano ang dapat nilang akuing responsibilidad na may kasamang isang paalala ba ito o babala -- 'wag ka munang mag-asawa. Toink! Kaya tuloy, dumating na din ang point kung kelan kailangan kong mag-isip kung hanggang kelan ko dapat ito gawin. Hindi naman sana ako magrereklamo pero parang sagad na sagad na. Laspag na ako. Gamit na gamit na. At kapag hindi ko din ginawa ang kung ano ang inaasahan nila sa akin, feeling ko ako na ang pinakamasamang anak. Ang hirap.

"Ako, ako. Lagi na lang ako."

Ngayon naman, oo naiba na nga ang sitwasyon kahit papano. At least meron ng pambili ng bigas kahit sabihin mang mahal ang kilo pero syempre naghahanap pa rin ng mura at kung saan may sale. Marami ang nagtatanong kung ano ba talaga ang trabaho ko dito sa ibang bansa. Kayabangan syempre kung sasabihin kung isa akong supervisor sa isang sikat ng pagawaan ng relo dito gayong hindi naman ito totoo. Asa pa ako bagkus, ako'y isa lamang hamak na hardinero. O see! Hardinero na blogger. Bakit hindi? At ano syempre ang iniexpect ng ibang tao, na hindi ko alam ang law of gravity, law of supply and demand, ancient and medieval political theories, marketing strategies, sales projection? Whew! a piece of cake lang yon. It's all academic. Sabi ko nga na wala sa balat ko ang pagiging mayabang. Abou, ikaw ang nagturo nito sa akin.

Hindi naman kasi ako mapili ng trabaho. Kahit ano, kahit mababa ang sahod basta masaya ako habang nagtatrabaho ako at nasa interes ko ang ginagawa ko. Mahirap kasing magtatrabaho ka araw-araw na alam mo mo namang stress lang ang aabutin mo kasi 'di mo gusto ng ginagawa mo. Hindi lumalabas n'yan ang positive attitude ko towards work na s'yang dahilan kung bakit minsan akong nagka-career. Pero sa ngayon, sa araw-araw na ginawa ng Diyos, araw-araw dng nakikibaka. Kunsabagay, ang buhay naman ay walang hanggang pakikibaka. Pero dapat may hangganan din ang lahat -- ang laging pagpapagod, ang sakit ng katawan. Hindi kailangang ganito pa din pang sitwasyon lima o sampung taon mula ngayon. Kalokohan na ang araw-araw na pag-iisip ng ikayayaman. Kailangang may mabago limang taon mula ngayon. Enough is enough!

Like Maria in Eleven Minutes, sinasabi n'ya na titigil na s'ya sa pagiging prostitute kung napabahayan na nya ang mga magulang n'ya, nabili na nya sila ng isang farm land, kapag sapat na ang ipon n'ya, kapag meron na s'yang pamasahe pauwi ng Rio de Janiero. At nang nagawa na nya ang lahat ng ito, talagang pinanindigan nya na tama na ito. This is enough. I wan't to go home.

In the end, tanging mga sarili lamang natin ang makapagpasya.

When you think you have enough, then it's enough.

kaEMOhan ba 'to?

Read more...