why NOT?

Medyo SERYOSO ito.

Kaya talagang may all caps para maemphasize. Pero 'yaan nyo munang magkwento ako. Nag-i-effort ako kaya sana basahin n'yo naman.

I feel like a grilled sausage everyday. Kung ang Pilipinas ay 'di nakaligtas sa bawat hagupit ni Frank, kami naman dito sa Suisse ay parang dinadaing. Ang init ng panahaon. Pati singit ko kumakatas ng pawis. Kung pwede lang sana mag-underwear habang nagtatrabaho (unethical naman kung nakahubo) ay gagawin ko. Mistulang Pilipinas na rin ito kung tag-init. Nakakaulol! Nakakatamad! Nakakagutom!

Dumudugo ang ilong ko sa sobrang init as in literal na dumudugo. Hindi ko na makakayanan ang ganito to think na nagsisimula pa lang ang summer. Kaya kanina, sugod ako sa malapit na shop para bumili ng aircon. Ayaw ko nang magpakastress sa pagpaypay at magpaaway sa misis ko dahil sa electric fan. Gustong gusto ko kasi na nakasteady sa aking ang bentilador.

Kung matinding baha, malakas na ulan at hangin ang dala ni Frank sa Pilipinas, there's a possibility naman na magkakaheatwave this season sa Suisse kaya kawawa na naman nito ang mga olds at mga bata. Compared last year, mas matindi ang summer this year. Parang napupunit ang balat mo pag natamaan ng araw especially kapag nasa peak hours. Ang arte ano? Pero totoo.

Pero kung gaano kainit ang panahon, ganon naman kainit ang mga tao. Hindi alintana ang init, abala ang lahat sa kapaparoo't parito para ibilad ang katawan under the heat of the scorching sun. Tama ba Ingles ko? Laganap ang mga magagandang tanawin. Pabor sa maraming mga naglipanang manyakis. Oo, uso yan ngayon. Maliban d'yan, kaabang-abang ang mangyyaring finals ng EUROFOOT sa Linggo.

Kaya tuloy, malamang, natutuliro na din si Papa GOD sa mga tao. Kapag malamig naghahanap ng mainit. Kapag naand'yan na ang init, hahanap ng malamig. Pero eto 'yon e. Eto ang best time para sa lahat ng mga dapat gawin. Masaya talaga 'pag summer. Nakakataba!

****

Ang susunod na inyong mababasa ay bunga lamang ng walang magawang kaisipan ng may-akda. Salamat sa pang-unawa.

Eto na 'yon. Pansin ko lang, lumalawak na ang blogosphere. Parang nagiging oblate na ito. Marami na ang nangarir sa pagiging blogista. Kahit saang bahagi ng mundo pa man parang, kaharap mo lang sya. Marami ako nakitang blog na ang haba ng blogroll. Daig pa ang listahan ng utang sa tindahan. Ako nga mga sobra 15 siguro and counting..naks! At balita ko din, merong mga time na nagkakasama ang ilan sa mga blogista para sa isang EB, party-han, gimikan at kung ano pang purpose.

Naisip ko lang, maganda rin siguro kung magkakaroon din ng something purpose ang pagiging blogger aside from pagsusulat ng sari-saring emosyon, details sa buhay-buhay. Iyong makakapagreach out tayo sa kapwa. Diverse naman ata ang mga bloggers, merong nurse, engineer, doctor, titser, writer, estudyante, palaboy, bakla, tomboy, driver, entertainer at siguro GRO. Siguro naman, in the name of blogging, pwedeng magkaisa. At since nagkikita naman, pwede rin namang sigurong magyayaan para gumawa ng halimbawa civic actions, outreach programs, environmental related activities. Nag-eenjoy ka na, nakatulong ka pa and it's a worthy experience.

Naisip ko lang. Baka pwede na rin.

Read more...

SALAMAT

Isang taon na ang blog ko.

Merong 1 800+ na bumisita, 70+ na posts at sa awa ng Diyos, PR1 ang pagerank. Kahit na madalang na ang nagbabloghop dahil alam ko, abala ang karamihan sa "plurk" -- plurking-inang 'yan. Kakaadik.

May ilang beses ko na ring pinag-isipan kung itutuloy ko ang balak kong isara ito ng tuluyan dahil na rin sa ilang personal na dahilan at pati itong blog ko ay idamay sa kalokohan ko. Oo, kalokohan ang pagbablog at ewan ko sa inyo kung maniniwala kayo. Isang taon na din tayong naglolokohan. :-))

Pero hindi. Wish ko lang na puro kalokohan lang ang naisusulat ko dito. Sana nga ganon, para may karma -- may saging na ako pero gusto ko pang magkasaging. Seryoso ako at seryoso ang nababasa n'yo dito.

Sobrang salamat sa mga taong, in one way or another, ay naging kaibigan ko dahil sa blog kong ito. Sa mga taong pinagtataguan at nagtatago dahil ayaw paistorbo kapag may talakan. Sa mga naging kaibigang naging tagapayo at inspirasyon para ipagpatuloy ang nasimulan ko dito. Sa mga nakisimpatya at nakitsismis dito. Malawak ang blogosperyo at parang imposibleng magkita kits tayo pero ganunpaman, hindi mahirap ang makahanap ng kaibigang maari mong pagbuhusan ng nararamdaman na hindi nagreraklamo pero nag-iiwan ng komento.

At dahil anibersaryo ng blog ko ngayon, walang selebrasyon, pero sasagutin ko ang tag sa akin ni Madbong galing pa sa kabilang sulok ng mundo na ngayon ay nagwiwinter -- sa New Zealand.

The Rules:

1. Link to your tagger and post these rules on your blog.

2. Share 7 facts about yourself on your blog, some random, some weird.

3. Tag 7 people at the end of your post by leaving their names as well as links to their blogs.

4. Let them know they are tagged by leaving a comment on their blog.

Okay, so bukingan time.

1. Sa probinsya ako nag-aral mula elementarya hanggang kolehiyo. 23 years old na ako ng lumipat sa Maynila.

2. Ang pinakaunang trabahong pinasok ko after college ay pagiging service crew sa Shakey's sa SM City sa Iloilo kung kaya marunong akong mag-Ilonggo. Pagkatapos naman nito ay naging pasaway sa Star FM sa Kalibo, Aklan kaya marunong akong mag-Akeanon.

3. Mahina ang tolerance ko sa kahit anong maasim kaya ayoko ko ng suka bilang sawsawan pero gusto ko ang ang sinigang pero dapat may bagoong. Sweet lover ako kaya mabenta sa akin ang mga kakanin, chocolates at prutas pwera kalamansi.

4. Mahilig ako sa music pero walang hilig ang music sa akin kaya puro frustrations ang inabot ko. Kahit na anong music pinapakinggan ko pati Max Surban at Matt Monroe. Todo na 'yan.

5. Mahilig akong magluto. Dahil walang choice dito sa Suisse kundi ang matutong magtrabaho, natutong akong magluto para amin ng pamilya ko. Halos lahat din kasi ng kapatid ng tatay ko marunong magluto. Sa ngayon, pinag-aaralan ko ding gawin ang ibang mga recipe ni Jamie Oliver.

6. Lagi akong may backpack o di kaya sling bag na naglalaman ng ilang mga "survival kit" ko -- isang libro (pan-aliw), extra T-shirt (pamalit 'pag pinawisan), bottled water (para sa uhaw), 2 cellphone (1 roaming at 1 para sa Suisse network) , digicam (just in case may kakaibang "moment"), ballpen, mga susi, ang bus ticket (makalimutan na ang lahat 'wag lang 'to) at ang roll meter ko (di ko din alam bakit gusto kong nasa bag ko to).

7. Bicolana ang aking asawa pero di mahilig sa maanghang at gata. Galing sa isla ng Catanduanes at tatlong beses na rin akong napunta doon.

O ayan. Salamat at pito lang ang ilalagay.

At tulad ng nasabi noong huling tumanggap ako ng tag at dahil anibersaryo naman ng blog ko ngayon (pareng madbong, ipapasa ko lang 'to sa isa).

Para sa'yo to:

Doc. Rio

****

Maraming Salamat muli sa lahat ng mga nakialam at nakisawsaw sa munting lungga kong ito. Sana ipamalita nyo na ang mga walang kwentang kalokohang nangyayari dito. :-)

Read more...

happy FATHERS

Maraming nangyari ngayong araw na ito.

At dahil sa dami ng nangyari, wala akong maalala -- wala, kasi walang interesting sa mga nangyari. Father's Day daw. Pero bakit hindi ko alam. I am a father 2 years ago pa at last year, isang linggo bago ang eksaktong date ng Father's Day meron ng nag-greet sa akin through text at sabay forward ko din sa mga father na kilala ko. Pero ngayong taon kahit na nasa official talaan na ako ng mga masigasig na tatay sa mundo, wala akong "further notice". O kaya absent lang ako ng i-announce ito.

Nagblog hop din ako 3 days ago at merong mangilan- ngilan na nagpost ng entry na may kinalaman ngayong araw pero deadma ko kasi baka trip lang. Naki-greet pa nga din ako. Pero kaninang umaga ng i-check ko ang roaming number ko may 3 akong messages para sa father's day. So it was confirmed -- Father's Day pala ngayon kaya Happy Father's Day sa tatay ko at sa lahat ng naging tatay-tatayan ko.

Sabi ko nga walang interesting nangyari kaya wala akong maalala.

Since Father's Day ngayon, bumili ako ng callcard para itawag sa tatay ko sa Pilipinas. Makapag-I love you man lamang. Ganyan na kami kaclose ng tatay ko ngayon. Kahit na nasa isipan ko pa din kung paano n'ya sinubukang gawing punching bag ang kanang braso ko noong maliit pa ako sa hindi ko maalalang dahilan kung kaya para maalala ko lagi ito, dito ko pinili na ipalagay ang tattoo ko. Maliit at supot pa ako that time pero 'di ako umiyak. Pinigil ko ang luha ko kahit para na akong mawalan ng malay sa sakit. Minsan lang nangyari iyon at 'di na naulit pa pero kelanman, di ko makakalimutan.

Tahimik na tao ang tatay ko. Kung gaano ako kaingay ganon din sya kareserve. Laging idinadaan sa diplomasya ang mga bagay bagay. Ang kwento sa akin ng halos kaedad nyang mga kababaihan sa amin, s'ya daw ang pinagkakatiwalaan ng mga magulang nila kapag may mga lakaran. 'Yon bang hindi sila papayagan ng magulang nila kapag sila lang ang nagpaalam pero kapag tatay ko ang nagpaalam para sa kanila tanging "Basta mag-ingat ha at uwi sa ganitong oras." -- lang ang drama ng mga magulang. Kung kaya madaming pachuchay si tatay noon kasi maliban sa gwapo e napaka-gentleman kaya di rin ako magtaka kung bakit ganyan din ang nangyari sa akin noon binata pa ako. Iba talaga ang may pinagmanahan. (Ang hangin ko!) Blog ko 'to kaya ako ang masusunod.

'Wag mo nga lang galitin kung ayaw mong dumapo ang hagupit ng "patik" niiya sa likod mo..

Marahil kasalanan ko rin noong panahon na iyon kung kaya sa anim kaming magkakapatid, ako lang ang yata ang nakatikim ng suntok. Ibig sabihin, espesyal ako -- parang special child in english. Pero, hindi lang isang beses sumama ang loob ko sa tatay ko. (Pasensya na. Dapat happy father's day ang entry ko pero otherwise ang nasusulat ko. ) Blog ko 'to. Dahil din sa kanya kung bakit nagpursige akong magkaroon ng kahit konti para ibalik ko sa kanya ang mga nasabi nya sa akin noon. Masyado ng personal 'yon kaya ipaubaya nyo na lang sa akin. I love him less than my mother pero anlaki ng respeto ko pa din. Kahit madalas din ako talakan ng nanay ko, espesyal kasi. Pero naisip ko bandang huli, I can't go anywhere having this feeling of resentment sa tatay ko. Sa tatay ko pa. Mahirap 'yong nagkikimkim ng galit. I could feel that I am not growing as a person. Hindi ako blessed. Kailangan kong lumaya kaya I made a reconciliation. Hindi sa tatay ko kundi sa sarili ko. Acceptance lang naman ang kailangan. Pagtanggap ng pagkakamali at sabihin ang salitang "I'm sorry." Kaya ngayon, ayos na ang lahat. Lalo na pat isa na din akong tatay kagaya nya at naranasan ko na din kung ano ang hirap ng pagiging ama. Sayang nga lang 'di ko sya nakausap. Hindi kasi nakabili ng signal ang nanay ko sa selpon nya bago umulan kaya tuloy paputol-putol ang usapan namin. Pero ayos na 'yon. Alam nya namang mahal ko sya. Mahal namin s'ya.

Sa iyo, Tay -- Maligayang Araw para sa Iyo. Mahal ka namin.

Syanga pala,

TATAY ko.

Read more...

Why Is The Philippines Poor? (Independence Day Special)

Anlupit! Dahil Araw ng Kalayaan ng Pilipinas ngayon at hindi ko ito ramdam dito, naisip ko lang na antagal ko na palang hindi naririnig ang pambansang awit na "Lupang Hinirang." Sana saulado ko pa ang liriko. Nakakalungkot isipin na almost 110 taon na ng ideklara ang kalayaan nating mga Pilipino sa kamay ng mga mayayabang at maangas na mga Espanyol (meron namang hindi) pero parang nakagapos pa din tayo. Parang 'yong pakiramdam ng mga Swiso dahil dalawang ulit na pagkatalo sa Eurofoot -- una sa Czech Republic at sa Turkey kagabi, at sa nakakatawang pagkatalo ng world no. 1 tennis player na si Roger Federer laban sa Espanyol na si Rafael Nadal noong Linggo.

Oo, malaya nga tayong nakakagalaw pero nakagapos ang ating pagkapilipino sa kahirapan. Problema na daang taon na rin nating dinanas.

I would like to post this email forwarded to us by Rose Goyena, a Pinay friend working in th UNCTAD, and I think this one is very timely as we are commemorating again our independence day.

And I qoute:





Dear Friends,


Here is a good article sent by Dr. Arsenio Martin of Fort Arthur , Texas ..Enjoy reading.





THE DIFFERENCE

The difference between the poor countries and the rich ones is not the age of the country:

This can be shown by countries like India & Egypt , that are more than 2000 years old, but are poor.

On the other hand, Canada , Australia & New Zealand , that 150 years ago were inexpressive, today are developed countries, and are rich.

The difference between poor & rich countries does not reside in the available natural resources.

Japan has a limited territory, 80% mountainous, inadequate for agriculture & cattle raising, but it is the second world economy. The country is like an immense floating factory, importing raw materials from the whole world and exporting manufactured products.

Another example is Switzerland, which does not plant cocoa but has the best chocolate in the world. In its little territory they raise animals and plant the soil during 4 months per year. Not enough, they produce dairy products of the best quality! It is a small country that transmits an image of security, order & labor, which made it the world's strongest, safest place.

Executives from rich countries who communicate with their counterparts in poor countries show that there is no significant intellectual difference.

Race or skin color are also not important: immigrants labeled lazy in their countries of origin are the productive power in rich European countries.

What is the difference then?

The difference is the attitude of the people, framed along the years by the education & the culture & flawed tradition.

On analyzing the behavior of the people in rich & developed countries, we find that the great majority follow the following principles in their lives:

1. Ethics, as a basic principle.

2. Integrity.

3. Responsibility.

4. Respect to the laws & rules.

5. Respect to the rights of other citizens.

6. Work loving.

7. Strive for savings & investment.

8. Will of super action.

9. Punctuality.

10. and of course...Discipline

In poor countries, only a minority follow these basic principles in their daily life.

The Philippines is not poor because we lack natural resources or because nature was cruel to us. In fact, we are supposedly rich in natural resources.

We are poor because we lack the correct attitude. We lack the will to comply with and teach these functional principles of rich & developed societies.

If you do not forward this message nothing will happen to you.

Your pet will not die, you will not be fired, you will not have bad luck for seven years, and also, you will not get sick or go hungry.

But those may happen because of your lack of discipline & laziness , your love for intrigue and politics, your indifference to saving for the future, your stubborn attitude.

If you love your country, let this message circulate so that many Filipinos could reflect about this, & CHANGE, ACT!

**End**

In some points, I agree with Dr. Martin. Malaking problema talaga sa ating mga Pilipino ang ating kakulangan natin sa disiplina. Kaya kahit sino pa o anupamang klaseng gobyerno meron tayo kung ang problema ay ang asal mismo natin, mananatili pa din tayong lugmok sa kahirapan.

Marahil siguro ay dahil sa diversified culture nating mga Pilipimo considering na pulu-pulo ang bansa natin, bawat rehiyon may kanya-kanyang kaugalian, pero sana para sa pagsulong at ikauunlad ng Pilipinas magkaisa sana tayo. Kung papano, di ko rin alam. (LoL) Basta magkaisa tayo, tama na ang sobrang pamumulitika, sisihan, turuan kung sino ang may kasalanan. Huwag nating hayaan na patuloy tayong pagtawanan at kutyain ng ibang lahi dahil lamang sa simpleng pagka-Pilipino natin. May magagawa pa naman siguro tayo.

Pilipino lamang ang magmamamahal sa Pilipinas.

Read more...

Sir, MAHAL ho 'yan.

Mapanuri ang lipunang Pilipino.

Mapanghusga.

Malupit.

Mapanlait.

Laging nakabantay ang mga mata nito sa kung ano ang estado ng buhay ng isang tao. Laging may pagkakakilanlan. Laging may pagkakahon. Laging may babae at lalaki -- parang agwat ng mahirap sa mayaman.

Pangarap ko ang yumaman. 'Yong hindi naman sobra. Plastik ako syempre kung sasabihin kung happy ako sa klase ng buhay na meron ako. Kasi nga mahirap mahirap ng maging mahirap. Mahirap 'yong nilalait-lait ka at hindi mo kayang gumanti kasi pakiramdam mo nai-empower ka nila. Kapag naman sumagot ka at gumanti, sasabihin nila na wala kang breeding, walang pinag-aralan. Ang laki talaga ng nagagawa ng kinang ng salapi sa buhay ng tao.

And since, hindi ka well-off sa buhay, syempre kita yan sa kung paano ka pomorma, kung ano ang unit ng cell phone mo, anong brand ng damit ang suot mo at kung minsan tatanungin ka, "Anong dala mo?" (referring to kung ano ang sasakyang gamit mo). Ganito na ba ka-materialistic ang tao? Wala kang gagawin kundi deadmahin. Kunsabagay, material wealth lang yan. Pero nakakapikon lang kung minsan lalo na kapag sisinuhin ka ng saleslady sa mall sabay sabi:

"Sir, mahal ho yan!"

Kakainis talaga ang mga sitwasyong ganyan. Biktima rin ako nito minsan. 'Yon tipong hindi ka i-entertain-in kasi nasa sale items ka pumipili. Parang ipinaparamdam sa'yo na, "hindi ako magkakakomisyon dito." Malupit kasi nga prejudging yon e. Kaya ako natutong magsinuplado at magkaroon ng konting yabang lalo na kapag alam kong kustomer ako. Kailangan hindi ako magpapasindak kahit na alam kong alaqm ko kung hanggang saan ang kaya ko. Mahirap na ang maunahan. Pangit pero kailangan kong sabayan ang laban.

Kahapon, niyaya ko si misis na pumasok sa isang shop para tumingin ng kung ano ang pwedeng iuwi. Wala akong pera sa bulsa pero hindi halata. Titingin lang naman e. Tapos sabi nya, "Wala tayong pera." Sabi ko, "Okay lang yon. Mukha ko pwede ng ipambayad. Baka makakuha pa tayong libre." Kapalan lang ng mukha yan.

Isa din sa nakaimpluwensya sa akin ay ang kwento ng dati kong manager. Ayon don sa kwento nya, gusto nyang ibalik ang underwear na binili nya. Alam nyang di na daw pwedeng ibalik pag ganyang underwear ang binili mo. Pero never naman niyang sinukat at nakakabit pa nga daw ang tag. Ibabalik lang nya at papalitan kasi mali ang nakuha nyang size. Ayaw pumayag ng sales staff ng department store kesyo ganito, ganyan. Kalmado pa sya sa simula pero nong parang medyo matagal na nag-iba na sya ng approah. "Miss, wala akong pakialam. I'm too tired to listen to your explanations. Ang gusto ko lang palitan ang item na 'to. Pero parang ayaw mong pumayag kaya kung okay lang, pakitawag ng supervisor mo."

Alam kong minsan sa buhay mo ay nakaranas ka ding laitin, husgahan at sindakin dahil lamang sa panlabas na anyo mong nakikita ng iba o sa iba pa mang dahilan. O kaya minsan, ikaw ang gumagawa ng ganito. Lahat naman tayo merong other side na personalidad pero sana matuto tayong magconsider sa pakiramdam ng iba. Isipin mo kayang nagkapalit kayo ng sitwasyon.

Eto lang, matuto kang magpakatao.

Read more...

'til my heartaches END

Galit ako.

Galit na galit na para bang gusto ko kitang pukpukin ng martilyo hanggang sa magiging parang cornstarch ka at i-flush kita sa inodoro ng CR ko. Pero di pa iyon sapat bilang ganti ko. Nilinlang mo ako. Alam ko may pagkatanga ako kung minsan pero this time talagang nasaktan ako sa ginawa mo.

Akala ko walang iwanan. Akala ko magsasama tayo ng pangmatagalan. Pero peste ka. Ilang araw pa lang tayong magkakapiling bumigay ka na. Iniwan mo akong nag-iisa. Bakit?

Hindi mo ba alam na ikaw ang inuna ko kesa sa anong pa mang bagay. Pinilit kong bigyan ka ng puwang sa sarili ko at pati na sa bulsa ko. Alam mong ilang buwan din akong mamumulubi dahil sa'yo. Ipinangalandakan kong papalitan ko ang luma kong CPU para sa'yo. Kahit na alam mong mas gusto ko sanang bayaran ng buo ang bubong ng ipinapagawa kong kubo. Inuna kita higit sa lahat kahit apektado ang married life ko pati na ang sex life ko kasi akala ko mas matutulungan mo ako, na ikaw ang magbabalik sa nawalang confidence ko. Pero, peste ka.

Ginto ang katulad mo. Mahal ang ipinuhunan ko sa iyo. Para akong ninakawan ng harap-harapan dahil sa'yo, alam mo ba 'yon? Nanaisin ko pang di ko kumain makapiling lamang kita. Oo, hindi ako komportable ng una dahil siguro naninibago ako at hindi ako sanay na nasa paligid kita. Pero, optimistic ako na magkakasundo din tayo pagdating ng panahon. Pero kahapon, lumabas ang tunay mong anyo, pinanindigan mo na talagang peke ka at nababagay ka sa mga katulad mo din peke. Iningat-ingatn pa man din kita. Tiniis kong hindi kainin ang dating gustong gusto kong nguyain dahil ayokong masaktan kita. Pero bakit ganon? Peste ka talaga.

Nagsisi ako kung bakit higit sa lahat ikaw ang pinahalagahan ko. Ngayon paano na ako. Paano na ang buhay ko.

Ikaw...ikaw...na PUSTISO ka!

FYI: Ang mahal magpadentures dito sa abroad. Mas mura pa ding di hamak sa Pilipinas.



Read more...

FLASHBACK

Gustong gusto ko alalahanin ang kabataan ko. 'Yong panahon ba na parang wala akong kapaguran sa kapaparoo't parito dahil lamang sa kung anu-ano mga bagay. Ang makipag-tagayan sa mga kabarkada sa ilalim ng punong mangga, ang makipag-excursion, ang pumunta sa sayawan tuwing piyesta, ang magdrive ng motorsiklo, ang magpuyat sa kapapanood ng mga docus sa tv at kumain ng ilang kilong indian mango. Sadyang ang bilis lumipas ng panahon pero ako hindi, dahil bata pa rin ako hanggang ngayon. Kung babalikan ko, talagang nakakapagod pero kailanman, talagang dabest 'yon para sa akin.

Those were my restless days. (sabay iling..) Hindi ko nasisigurado nang mga panahong iyon ang magiging bukas ko. Ayoko ko din kasi isipin. Mahirap ang pinaghahandaan kasi hindi mo rin sigurado ang magiging kalagayan mo sa mga darating na araw although, syempre naroon pa rin ang pag-asa na sana merong mabago. Hindi kasi ang tipo ng tao na mapaghanda. Laging last minute ako, doon sa pinaka-deadline ng deadline. Feeling ko doon ako mas nakakapag-isip ng mabilis.

Hindi ko makakalimutan sa buhay ko ang minsang umattend ako ng isang Youth Encounter. Oo, holy-holyhan din ako noong araw. And this particular article, actually, it's a parable, is one of the topics na tinackle namin doon with matching reflection and group sharing. Haynaku, pinupurga kaya kami ng school namin sa mga ganyan noong college. Ikaw ba ang mag-aral sa isang catholic school at sa probinsya pa. Hindi lang legal holidays ang saulado ko kundi pati birthday ng kung sinong mga santo kasi malamang sa malamang holiday din 'yon.

Anyways, I'd been trying to remember for about a week now what exactly the story is kasi ang maalala ko lang nito is, it's about purpose. I googled it today and thought of sharing it. Wala lang. Pampaalis lang ng malas sa katawan at baka na rin tablan kayo.

Parable of the Pencil

The Pencil Maker took the pencil aside, just before putting him into the box. There are 5 things you need to know, he told the pencil, before I send you out into the world. Always remember them and never forget, and you will become the best pencil you can be.

One: You will be able to do many great things, but only if you allow yourself to be held in Someone's hand.

Two: You will experience a painful sharpening from time to time, but you'll need it to become a better pencil.

Three: You will be able to correct mistakes you will make.

Four: The most important part of you will always be what's inside.

And Five: On every surface you are used on, you must leave your mark. No matter what the condition, you must continue to write.

The pencil understood and promised to remember, and went into the box with purpose in its heart.

Now replacing the place of the pencil with you; always remember them and never forget, and you will become the best person you can be.

One: You will be able to do many great things, but only if you allow yourself to be held in God's hand. And allow other human beings to access you for the many gifts you possess.

Two: You will experience a painful sharpening from time to time, by going through various problems, but you'll need it to become a stronger person.

Three: You will be able to correct mistakes you might make or grow through them.

Four: The most important part of you will always be what's on the inside.

And Five: On every surface you walk, you must leave your mark. No matter what the situation, you must continue to serve God in everything.

By understanding and remembering, let us proceed with our life on this earth having a meaningful purpose in our heart and a relationship with God daily.

-- Author Unknown

On the lighter SIDE..

Muli akong nagpunta sa kermesse noong nakaraang Sabado and I have these books added to my shelves:

The Man's Book by Thomas Finks

Tired All The Time by Ronald L. Hoffman M.D.

How To Rule The World by André de Guillaume

The 7 Habits of Highly Effective People by Stephen R. Covey

Politically Incorrect Jokes from the Internet by Phillip Adams & Patrice Newell

Kunyari lang ako maraming libro pero 'di naman binabasa. Gusto ko lang tignan. Naman!

At ngayon din katatapos lang namin panoorin ang AWAKENINGS nina Robert de Niro at Robin Williams. Based on a true story, this is one thing na nakakainspire at magpasalamat ka for being normal. Bilib ako dito sa acting ni de Niro. Sa kanya talaga ang mahirap na role. Pinaghalong epilleptic at na-stroke ang acting nya dito.

After a long week of being retarded, eto lang ang naisp ko isulat.

Read more...