FALL-en

Makulimlim ang paligid. Nagsisimula ng magtuyuan ang dating luntiang paligid. Naglalagan na ang mga tuyong dahon na animo'y ulan sa umaga. Ang lungkot. Para bang balat ng yumao kong lola na hindi na na kayang paputiin ng kahit na anong whitening soap. Kulubot at para ka bang nasa kabihasnang madalang marating ng tao. Pakiramdam ko parang sepia ang kulay ng kapaligiran. Hinahayaan lang kasi nila ang mga tuyong dahon na nagkalat kahit nasa pintuan na ito. Kung nandito lang siguro ang nanay ko, araw-araw kaming may tagawalis at tagasiga ng mga dahong ito.

Taglamig na pala. Parang hindi ko ramdam. Kasi naman nakahubad pa rin ako kung matulog. Oo. Gusto ko kasi yong pakiramdam nang magkadikit ang balat ko at kumot. At saka, para shortcut na kung sakaling may mga seremonyas. Pero nitong mga nakaraang araw, hindi na pinagpapawisan ang likod ng tuhod ko. Ano nga ang tawag don? Alak-alakan? At nagbabalat na rin ang dulo ng mga daliri ko sa paa. At saka, nangangati na ang anit ko dahil sa balakubak. Ito ang mga nararamdaman ko pagka taglamig na. Ah, sa wakas, puputi na uli ako.

Maginaw. Dati ko itong pinananabikan dahil walang ganito sa Pinas ang drama ko ng unang apak ko dito sa Geneva. Palibhasa kasi puro na lang maiinit don kaya parang huwaw ang dating sa akin ng autumn. At nagagaya ko pa si Hua Ze Lie at Dao Ming Su, 'yong nagsusuot ng scarf at bonnet hanggang tumagaktak ang pawis kahit na anong lamig. Maliban kasi sa makapal na suot, nakakadagdag init din sa katawan ang mga props na katulad ng scarf at bonnet. At dahil, halos anim na buwan ang taglamig, anim na buwan ka ding balot. Tingnan natin kung di ka nga talaga puputi. Peke ang Likas Papaya na yan. At syempre, aantayin na ang pag-isnow. Dahil pinoy ako, pinoy tayo at walang kahilig-hilig sa piktyuran, talagang pakyut ako noong unang experience ko sa snow. Oha, adik! Teka, asan na ba yon?

Maulan. Malimit na naman umulan ngayon dito. Kapag ganito sa Pinas dati, ang hirap gumising dahil ang sarap pang magtalukbong ng kumot dahil lang sa kaunting ginaw na dulot ng ulan, mas lalo dito ngayon. Nakakatamad bumangon. Dagdag pa ang madilim na paligid kahit alas syete na ng umag na mas lalo pang madilim kapag winter na talaga. Ang ikinababahala ko pa kapag ganitong panahon ay baka magising mula sa pagkakahibernate ang bestfriend ko na ipinamana ng tatay ko. (back read ka lang sa previous post kung interesado kang malaman) Ang kinaigihan lang nito ay kahit anong ulan, hindi bumabaha. Kung nagkataon, aba e, parang nasa Kalentong lang din ako.

Mahangin. Ito ang nakakadagdag sa ginaw. Perwisyo sa akin ang paglabas na malakas ang ihip ng hangin lalo na kung nakacontact lens ako. (akala mo naman meron) Napapatingin kasi sa akin ang mga nakakasalubong ko kasi akala nila umiiyak ako. Sensitibo lang kaya ang mata ko sa hangin. Pero walang patama ang hangin dito sa lakas ng hangin ng kapitbahay ko dati. Di lang ako napapaluha, nagtatagis lang ang bagang ko sa inis at kung may madyik lang ako, gagawin ko syang platito para kahit papano ay may pakinabang. Basta!

Pero may choice ba ako? E sa ganito talaga ang klima dito sa Suisse. Wala akong magagawa kaya dito ko na lang isusulat ang hindi napapawi ng mga buntunghininga ko.

And this made me realize one thing. I missed HOME.