Huwebes Santo na pala.
Damang dama ko ang katahimikan nito. Parang lahat ay nakikiayon sa kung ano ang meron ngayon at nagninilaynilay rin sa kung anumang pinagninilayan. Naisipang kung samantalahin ang katahimikang ito para muling alalahanin ang kunyaring nakaugalian naming magbabarkada tuwing sasapit ang Mahal na Araw.
Huling Holy Week ko sa Pilipinas e nagpaunta kaming Baguio. Akala ko noon, pagdating namin don, ibang klaseng pagninilay ang mai-experience ko. Iba nga talaga kasi para palang pyesta sa Baguio kapag Mahal na Araw. Kahit na maraming mga kung anong ipinagbabawal sa panahong ito, kesyo bawal kumain ng karne, bawal ang magsaya at tumawa, bawal magpatugtog ng malakas o maglikha ng kung anung ingay na makakaistorbo sa katahimikan ng sagradong araw na 'to, parang lalong naging kapansin-pansin ang mga ito. Sa dami ng tao, buhay na buhay ang Baguio kahit sa gabi.
Pero dahil ako ay isang debutadong Katoliko at namulat sa ganitong paniniwala, (paniniwala sa mga ipinagbabawal), e konting alalay lang. Sabagay kasi kaya nga ako naandon e para magreflect hindi ko alam na ganon pala 'yon don. Kaya naman nagpabalik balik ako doon. Dahil sa ukay-ukay. LOL!
Kadalasan kasi noon, mga wala pa kami masyadong alam sa SEX na sinasabi nila, pagkatapos ng vigil tuwing Huwebes Santo, e diretso kami sa bahay ng isa naming barkada. Naandon kasi siya lang ang ayaw payagan ng nanay nila na lumabas ng bahay at kung saan saan pumunta lalo na kapag gabi kaya ang siste, kami ang lulusob. Hindi rin namin kung bakit hindi natatapos ang usapan namin kahit pabalik-balik naman na inaabot kami ng hanggang alas-kwatro ng umaga. Purong usapan lang naman. Natigil lang ang ganitong gawain namin ng magkahiwa-hiwalay na kami.
Kaya kahit anong layo ko sa kanila, ito ang alaalang inihahatid sa akin ng Huwebes Santo. Isa lang din ang natanto ko -- miss ko na ang dating mga BARKADA ko.
Sana naalala rin nila ang Huwebes Santo namin noon.
Damang dama ko ang katahimikan nito. Parang lahat ay nakikiayon sa kung ano ang meron ngayon at nagninilaynilay rin sa kung anumang pinagninilayan. Naisipang kung samantalahin ang katahimikang ito para muling alalahanin ang kunyaring nakaugalian naming magbabarkada tuwing sasapit ang Mahal na Araw.
Huling Holy Week ko sa Pilipinas e nagpaunta kaming Baguio. Akala ko noon, pagdating namin don, ibang klaseng pagninilay ang mai-experience ko. Iba nga talaga kasi para palang pyesta sa Baguio kapag Mahal na Araw. Kahit na maraming mga kung anong ipinagbabawal sa panahong ito, kesyo bawal kumain ng karne, bawal ang magsaya at tumawa, bawal magpatugtog ng malakas o maglikha ng kung anung ingay na makakaistorbo sa katahimikan ng sagradong araw na 'to, parang lalong naging kapansin-pansin ang mga ito. Sa dami ng tao, buhay na buhay ang Baguio kahit sa gabi.
Pero dahil ako ay isang debutadong Katoliko at namulat sa ganitong paniniwala, (paniniwala sa mga ipinagbabawal), e konting alalay lang. Sabagay kasi kaya nga ako naandon e para magreflect hindi ko alam na ganon pala 'yon don. Kaya naman nagpabalik balik ako doon. Dahil sa ukay-ukay. LOL!
Kadalasan kasi noon, mga wala pa kami masyadong alam sa SEX na sinasabi nila, pagkatapos ng vigil tuwing Huwebes Santo, e diretso kami sa bahay ng isa naming barkada. Naandon kasi siya lang ang ayaw payagan ng nanay nila na lumabas ng bahay at kung saan saan pumunta lalo na kapag gabi kaya ang siste, kami ang lulusob. Hindi rin namin kung bakit hindi natatapos ang usapan namin kahit pabalik-balik naman na inaabot kami ng hanggang alas-kwatro ng umaga. Purong usapan lang naman. Natigil lang ang ganitong gawain namin ng magkahiwa-hiwalay na kami.
Kaya kahit anong layo ko sa kanila, ito ang alaalang inihahatid sa akin ng Huwebes Santo. Isa lang din ang natanto ko -- miss ko na ang dating mga BARKADA ko.
Sana naalala rin nila ang Huwebes Santo namin noon.
No comments:
Post a Comment